De Japanse Kaasboer.
Sommigen die ons persoonlijk volgen op Facebook of ander blogs hebben gelezen op Koiquestion weten dat we nog niet zolang terug zijn uit Japan. De doelstelling deze reis was: ‘’iets zien van het land en de cultuur’’. Gelukkig is dat gelukt, en daar zijn al diverse blogs over gemaakt. Ik wil het vandaag over iets anders hebben…
Daar zit je dan in Japan, lekker met zijn vieren te eten met een bakplaat onder je neus. Wat resulteert op 4 rode vuurtorentjes er omheen. Of het eten nu zo heet was óf dat de bakplaat zo warm stond, laat ik dit keer in het midden ;-).
We spreken de dag door, immers was het onze eerste dag met ‘’echte Koi’’. Bas en Kitty waren al bij de eerste kweker geslaagd! John stuurde de planning door voor de volgende dag en blij verrast stonden daar Taniguchi en Omosako op.
Taniguchi Koifarm wordt gerund door Youichi een oud werknemer van Ooishi. Die later voor zichzelf is begonnen en het vak zeer aardig onder de knie heeft gekregen.
Persoonlijk heb ik een goede band met Youichi en het eerste berichtje wat ik dan ook stuurde naar hem; Tomorrow I will come to your farm! Unfortunately without cheese ..
Hetgeen wat ik terug kreeg was een blije smiley met direct daar achteraan een huilende smiley. Jip, hij was blij om ons weer terug te zien, maar hij mistte zijn kaas dus wel degelijk! Vorig jaar had ik op zijn verzoek kaas meegenomen uit Nederland en ook tijdens de All Japan begin dit jaar hadden Bas en Kitty deze oer-Hollandse lekkernij voor hem meegenomen.
Check, check, dubbel check!Hij nodigt Bas en mij uit om de volgende ochtend mee te gaan naar de harvest van een mudpond met 200 Nisai er in. Laten we eerlijk zijn? Wie wilt dat nou niet!? Voordat we überhaupt hadden nagedacht, had ik al ja gezegd tegen Youichi. We krijgen de tijd door dat we op de farm moeten zijn en eten lekker verder. Voor we terug richting de hotelkamer vertrekken, spreken we af hoe laat we zullen vertrekken. Oei! Het was 2 uur rijden naar Taniguchi en we hebben afgesproken daar om 7:45uur te zijn. Grrr dat wordt om half 6 uit bed. Gauw slapen dus! Eenmaal opgestaan stappen we in de lift en kijken we elkaar aan. Ik zie een brede glimlach op Bas zijn gezicht van oor tot oor. We hebben er zin in!
Eenmaal aangekomen bij de Taniguchi Koi farm, staat Youichi ons al op te wachten. Uiteraard voor we Koi gaan oosten en bekijken doen we eerst een bakje koffie (Gelukkig want dat heb ik s’ochtends echt nodig..). We vertrekken richting zijn achterste Koi huis waar hij heel trots zijn nieuwe Showa kweek laat zien.
Bas kijkt me af en toe aan om te zien of het nog wel goed gaat met mij
Begin dit jaar heb ik de nieuwe ouderdieren van Youichi gezien en hij wilde graag laten zien wat het resultaat van de kweek was. Helaas was er op dat moment geen tijd om te scheppen, want we moesten naar de mudpond! Youichi bleef op de farm. Hij had nog wat afspraken staan met klanten, dus wij rijden achter een truck aan van één van zijn medewerkers. Bas kijkt me af en toe aan om te zien of het nog wel goed gaat met me, de wegen worden namelijk smaller en smaller.. Zelfs de Tomtom stopt er mee en zegt dat er geen weg meer loopt. Gelukkig weten we de mudpond heelhuids te bereiken.
En dan valt er een stilte, de medewerkers van Youichi waren volgens mij onder de indruk van ons en wij van de mudpond. (Of het nu mijn postuur is of de baard van Bas, daar gaan we het nu niet over hebben 😉 ) Bij Takiguchi Koifarm is het niet gebruikelijk dat er ‘’externe’’ mensen aanwezig zijn bij de harvest.
Eén van de medewerkers pakt twee waadpakken uit de auto en geeft die aan ons, het gaat dus echt gebeuren! Bij mij heerste nog wel even de angst of het pak zou passen. Met gekrulde tenen trek ik het aan. Het zit als gegoten! Helaas zijn mijn tenen wel de gehele tijd gekruld, want die Japanse voetjes zijn iets kleiner dan die van mij.
Oke! We gaan het water in, best raar.. Je staat in een modderpoel met vier Japanners die geen woord Engels spreken, ergens afgelegen in de bergen om wat ‘’visjes’’ af te vangen. Wanneer de mudpond eenmaal is afgenet, kan het echte werk beginnen.
Er wordt met handen en voeten uitgelegd wat de bedoeling is en wat er van ons verwacht wordt. Top! Bas en ik staan schouder aan schouder, weliswaar gebukt, op zoek naar de Koi die gevangen wilt worden. Het water is totaal niet helder en het waterniveau was nog ongeveer een 1,20 m hoog. Voelen, voelen en nog eens voelen. Net voor je de vis bovenhaalt zie je pas wat het is, behalve bij de Karashigoi. Deze waren onder water zo wild dat je gelijk door had welke variëteit Koi je vast had.
99% is Go-Sanke, een viertal karashigoi en wel geteld één Ochiba komen er boven. We weten inmiddels ook al dat er een deel over het net is gesprongen tijdens het afnetten. Helaas, want de mudpond moet dan nogmaals worden afgevist. We zien dat de medewerkers bij sommige Koi verrassend blij worden, het blijkt dat de Koi van hunzelf is. Gelukkig is de Koi goed ontwikkeld en je ziet dat eigenlijk de totale conditie goed te noemen is van de Koi, er is slechts één Koi die zijn beni is verloren.
Voor ons was het helaas tijd om naar de farm terug te gaan en was het niet mogelijk om nogmaals te helpen bij de 2é maal afnetten. De dames zitten te wachten in het hotel op ons en we zouden die middag nog naar Omosako gaan met John.
Eenmaal terug aangekomen bij de Farm wordt de eerste lading vers geoogste Koi uitgeladen en gelijk geselecteerd op klant-vissen, male en female. John en zijn gasten waren ook reeds gearriveerd en stonden dan ook samen met ons te kijken wat voor moois er wel allemaal niet voorbij komt. Helaas zijn de meeste Koi verkocht als tosai zijnde, dit is een methodiek die Youichi al enige tijd toepast. Het heeft voor- en nadelen zullen we maar zeggen…
Na z’n ochtend buffelen ben je uitgemergeld en heb je honger zoals je wel zult begrijpen, het middag eten was dan ook zo op! Terwijl de andere nog zitten uit te buiken loop ik samen met Bas al terug naar de kassen. Youichi neemt ons gelijk mee, want nu hebben we wel even tijd om zijn nieuwe Showa kweek te zien. We scheppen een paar Koi en je ziet al gelijk dat dit geslaagde kweek is! Bij deze kweek is een female gebruikt van Dainichi (+90cm) en 2 verschillende male-Koi die Youichi zelf heeft geweekt. Een ginrin Showa en een gewone Showa zijn de trotse vaders van deze kweek, vandaar dat er ook enkele ginrin Showa tussen zwemmen.
Voor de kopers onder ons… Helaas “not for sale” en daar was Youichi heel duidelijk in… Grr helaas, want hier had ik zelf ook wel een Showa kunnen uitzoeken! Maar wel begrijpelijk van hem, de Koi zijn nog zo jong en hij wil gewoon zelf weten wat ze doen voordat hij ze verkoopt.
De anderen zijn ook klaar met eten en we rijden naar het Koihuis waar zijn verkoop-Koi zitten. John en zijn klanten pikken er nog een aantal mooie Kohaku uit. Voor ons is de dag helaas om en we keren terug naar het hotel. Helaas geen Omosako voor ons die dag, maar ach..Het was een ware voldoening om dit mee te mogen maken en we vertrekken dan ook met opgeheven hoofd richting de dames.
Wanneer kunnen we terug!?