Wil de echte parasiet nu opstaan?

De microscoop is voor mij persoonlijk de voornaamste reden dat ik me fanatiek op het onderwerp visziektes, als onderdeel van de koihobby, ben gaan storten. Gefascineerd vele uren turen en me telkens weer verbazen over de wonderbaarlijke microwereld. Nog altijd kan ik enthousiast raken als ik wéér een “nieuwe diersoort” ontdek. Daar hoef je echt niet voor naar een ongerept stukje jungle in de Amazone, of op duikexpeditie rond een schiereiland van Nieuw Guinea…

Tijdens mijn K.V.A. bezoeken moet ik er zelfs voor waken, dat ik niet te enthousiast reageer als er een prachtige Trichodina door het beeld zweeft, ik live getuige mag zijn van de ontroerende geboorte van een huidworm of als een groepje Costia speels door elkaar peddelt. De probleemeigenaar zit natuurlijk niet te wachten op vreugdekreetjes van een malloot die “opgewonden” raakt bij het zien van een parasiet die zijn vissen terroriseert. Bij gebrek aan zieke vissen kan overigens wat vuil uit de filter uitstekend dienst doen als surrogaat. Hiermee wordt toch het wekelijks benodigde shot microscoopstaren gescoord.

‘Wij moeten wel dé grootste parasieten uit ons melkwegstelsel zijn’

Een schitterende wereld dus, die zich afspeelt op een sciencefictionachtig landschap, vlak onder onze neus. Honderden, soms bizarre, soms oerlelijke, soms “vieze” en soms wonderschone levensvormen geven zich bloot en vertonen hun kunstjes onder de kunstmatige vergroting. Zich onbewust van het feit dat ze hierbij gadegeslagen worden door een gigantisch groot monster. Soms slaat mijn fantasie op hol, en vraag ik me af of ons zonnestelseltje ook niet ergens onder de microscoop ligt en er door een intelligent reuzenras met verbijstering naar het primitieve gedrag van ons mensen wordt gekeken. Wij moeten wel dé grootste parasieten uit ons melkwegstelsel zijn. We hebben het immers in een kleine honderd jaar voor elkaar weten te krijgen om een complete planeet te molesteren. We zijn, voor zover ik weet, de enige parasieten die niet louter uit zelfbehoud op andermans zak teren.

Mogelijk beraden deze reuzen zich wel over een “effectieve” manier om de plaag, die zichzelf “mens” pleegt te noemen, te bestrijden, zonder al het andere delicate leven op aarde te moeten vernietigen. Ze zullen toch minimaal het doel hebben om te voorkomen dat dit inferno overslaat naar andere zonnestelsels? Mogelijk is het zwarte heelal om ons heen niet meer dan de wand van een enorme quarantainebak, zo bang is men dat we op termijn zullen uitvliegen om ons destructieve werk elders voort te zetten. Al jaren worden we gadegeslagen door nanobots, die wij, bij gebrek aan inzicht, UFO’s noemen. De Spaanse griep, een brouwsel van deze reuzen, kreeg ons er niet onder, evenmin als de pest, de pokken en allerlei andere probeersels om ons selectief uit te roeien.

Eigenlijk dezelfde, niet te winnen strijd, die wij met de parasieten op onze koi voeren. Onze zwakke plek was niet zo moeilijk te vinden. Onder een heel dunne schilletje met de naam beschaving, dat ons net als de slijmhuid van een vis beschermd, maar dan tegen het doen van “kwade dingen”, blijkt een woeste niets ontziende barbaar schuil te gaan. Door hier en daar strategisch dit schilletje te verwijderen (ik noem een Hitler, Attilla, Bush, Mao en Stalin) komt de ware aard boven en slaat binnen de kortste keren de vlam in de pan. Er blijkt namelijk verdomd weinig nodig te zijn voor homo sapiens om elkaar af te slachten. Innovatief als we zijn doen we dat echter iets te fanatiek naar de zin van deze reuzen, enpassant slopen we namelijk de halve planeet met ons steeds effectiever oorlogstuig. Ik ben daarom benieuwd wat hun volgende stap zal zijn. Eén ding weet ik zeker. Ze zullen ons er nooit onder krijgen! Tegen een parasiet als de mens is geen kruid gewassen……

Joop “GinRin” van Tol