‘Wie niet buiten roken kan, die moet maar buiten roken’. (Sorry, maar het onthouden van tegeltjeswijsheid is een dwangmatige bezigheid) We zijn er in Nederland dan ook zeer kien op en ondanks dat het roken weer toegestaan is in de kleine cafés groeit de groep mensen die zich ergert aan zijn rokende medemens gestaag. In Japan, zo hebben we ervaren, denken ze daar heel anders over. Je bent nog net niet het buitenbeentje wanneer je niet rookt in het land van de reizende zon zo lijkt het wel…
Zelf ben ik fervent niet-roker en ook Bram heb ik nog nimmer een hijs zien nemen. Ondanks het feit dat we ons redelijk thuis voelen in Japan vanwege ondermeer onze lengte die er zeker gemiddeld is, vielen we toch nog op tussen onze Japanse medemens omdat er niet voortdurend een grijsblauwe pluim boven ons uit stijgde. In Japan, of althans de regio alwaar wij vertoefden, is er slechts een enkeling die niet met grote regelmaat de nodige nicotine tot zich neemt. De koi gaat er haast in rook op.
Ook de staff van Dainichi weet de Marlboro veelvuldig tussen de lippen te leggen en ook de broers zelf voelen zich het best thuis bij een rokende schoorsteen. Het hoort een beetje bij de cultuur van de kwekers zo lijkt het wel al zullen er ook voldoende breeders zijn die zich niet aan de ongezonde gewoonte tegoed doen.
De vraag is of het roken in Japan ook net zo slecht voor de gezondheid is als in ons kikkerlandje. Los van de binnenruimtes kan ik ook niet zeggen dat het me eenmaal heeft gestoord. Daar staat nog eens tegenover dat je er dagelijks een flinke portie gezonde berglucht tot je neemt. Waar men in Nederland klaagt over het recht op een rookvrije werkruimte, is dat in de Niigata een vanzelfsprekendheid. Een waarheid als en koi..eh koe.
