Rokutanbu – de Ikeage

De spanning is van het gezicht van Shigeru af te lezen..

Vandaag was het zover. De ikeage van Rokutanbu, de ichiban mudpound van Dainichi, zoals je al kon zien en horen in racend richting rokutanbu, zal plaats gaan vinden. Dat dit daadwerkelijk de nummer een moddervijver is, is bepaald niet onopgemerkt gebleven. Reeds de avond van te voren was iedereen van de leg. De broers zaten in kleermakerszit tegenover elkaar en als twee zenuwachtige schoolknaapjes die elkaar nog eventjes overhoren voor een proefwerk, nemen ze het mapje door met de foto’s van de Koi zoals ze erin zijn gegaan.

Onderweg naar de mudpound is het stiller dan anders. Ook voor ons is het spannend. Nog nooit eerder nam Dainichi anderen mee naar deze ikeage. Hij geeft er liever niet te veel ruchtbaarheid aan, want dan staat de farm vol met mensen wanneer we terugkomen met de vissen terwijl dat juist het moment is dat hij ze ook rustig kan gaan bekijken. Onderweg naar deze legendarische herfstoogst vroegen we de broers hoe zenuwachtig ze nu eigenlijk waren. Alleen al door te kijken proef je de spanning…

Best een eer dus en helemaal dat we mogen helpen. Wel werd ons zeer duidelijk gemaakt dat we deze vissen niet met de handen uit het water mochten liften. Dat doet hij (Shigeru-san) zelf met deze vissen. Ook zul je begrijpen dat het hanteren van dit formaat Koi anders is dan dat van nisai, sansai of yonsai. ( koi in het tweede, derde of vierde levensjaar). Dit vergt enige ervaring en kunde.

Toen we aankwamen lag de vijver er rustig bij en je kon de vissen goed zien zwemmen. Osamu-san en Tatsu-san zijn al aanwezig, zij hebben de hele nacht naast de vijver doorgebracht om te voorkomen dat roofdieren zich tegoed zouden doen nu het water zo laag stond. Ze waren gelukkig geen beren tegengekomen, die op dit moment rondom dit gebied voorkomen.

De Koi hebben geen benul van de verwachting die men van hen heeft en zwemmen nog rustig hun rondjes voor de ikeage gaat beginnen

De importantie van dit alles was niet alleen aan de nervositeit van de shacho’s af te lezen, maar ook zeker aan het feit dat de gehele staf aanwezig was om dit mee te maken. Ze werken het hele jaar keihard om dit soort vissen mogelijk te maken. Het is dan ook niet meer dan terecht deze jongens dit mee te laten maken en dat ze ook nodig waren zou gans blijken.

Alhoewel we niet de vissen konden gaan handlen zouden we zeker meehelpen om het sleepnet te hanteren en de vissen af te vangen. Wanneer het net zich sluit en er staf ten over is geeft dit mij mooi de gelegenheid de camera ter hand te nemen om jullie mee te kunnen laten genieten van wat slechts enkelen eerder zagen. Geniet van de spanning en de stilte van spanning. Kijk naar de moeilijkheid van het transporteren van deze vissen de steile en vooral gladde heling omhoog. Wanneer je hier valt met een Koi, kun je het vergelijken met het total los rijden van een gloednieuwe Mercedes tijdens een proefrit!

Shigeru-san tijdens de ikeage.. ..toont wat Koi-handling is!

Dan blijkt dat er nog heel wat in de vijver rond zwemmen en een tweede keer slepen is nodig. Een tweetal, waaronder mijzelf, lopen voor het net uit om de vissen van de kant weg te schrikken zodat zij in het net zullen zwemmen. Plots zie ik een Showa die geduldig tussen het groene alg ligt. Wanneer ik verder nader stoort deze zich nog steeds niet aan mij. Zal ze (de vissen in deze vijver zijn allemaal vrouwelijk) vastzitten denk ik nog. Dan, wanneer ik er bijna bovenop sta is er nog steeds geen beweging en ik vrees het ergste. Ik besluit de vis heel voorzichtig aan te raken. Na een seconde slaat de immense Showa krachtig met zijn staart om rechtsomkeer te maken richting het centrum van de pond. Er blijkt dat er zich op deze wijze nog twee Showa verschuilen voor wat komen gaat. Normaal zwemmen ze vrolijk rond. Ze weten gewoon wat er komen gaat, maar het was wel spannend…

Allen op zoek naar de laatste Koi in Rokutanbu Sluipend door de heilige modder van de nummer één mudpond van Dainichi

Ook dit blijkt niet voldoende en er wordt besloten op zoek te gaan. Als een aboriginal die zijn speer vervangen heeft voor een net, sluipen de loyale werknemers door het nog half meter hoge water op zoek naar gekleurde schimmen in een bruingrijze massa. Ineens zie ik er nog eentje. Sakimaki-san is er het dichtst in de buurt en probeert het net onder de Koi te brengen. Dit gaat erg voorzichtig, maar ook weer wel met een zekere vastberadendheid. Zolang je maar het hoofd als eerste schept, anders geef je de Koi een uitzicht op ontkoming door te springen met alle gevolgen van dien. De Koi lijken dit gemakkelijk toe te laten totdat ze echt door hebben dat ze genet zijn. Zo snel mogelijk wordt erger voorkomen doormiddel van handoplegging. Door de neus en het gezicht van de Koi te bedekken kan deze zich niet bezeren aan de randen van het net. Op dat moment had nog niemand bedacht dat de vis ook naar de auto moet. Gelukkig had ik het gezien en was er met een plastic zak naar toegewaad om de vis uiteindelijk veilig naar de auto te kunnen brengen.

Twee vissen zijn er overgebleven. Die worden later opgehaald wanneer er nog minder water in zit. Op naar het koihuis om de vissen te bekijken, maar niet voordat er een groepsfoto werd gemaakt. Deze herinnering aan zo een geweldige ervaring lijsten we in.

Alle werknemers op de gevoelige plaat vastgelegd na afloop van deze geweldige ikeage